انبار كردن گازهاى گلخانه اى در اعماق اقيانوسها

اين فكر، در نظر اول، به يك ايده ناشى از ديوانگى شبيه است. اين ايده، كه ما گاز دى اكسيد كربن توليد شده توسط اتومبيلها و كارخانه هاى خود را، بسادگى در اعماق درياها پنهان كنيم، زيرا در اين محل، اين گاز ديگر قادر نيست، باعث گرمتر شدن اتمسفر زمين گردد. اينكه چنين عملى، قاعدتآ انجام پذير ميباشد را، چندى پيش كشتى تحقيقاتى آلمانى با نام "ستاره قطبى" طى يك پروژه پژوهشى بزرگ، ثابت كرد. امشب شما را به شركت در اين بحث دعوت ميكنيم كه، آيا واقعآ اقدام به چنين عملى، يعنى انبار كردن موقت گازهاى گلخانه اى در اعماق درياها، عاقلانه است يا نه. ۵۳ دانشمند از ۷ كشور اروپائى و همچنين آفريقاى جنوبى، چندى پيش پروژه تحقيقاتى خود را در آبهاى اطراف قطب جنوب، واقع بر مدار۵۰ درجه جغرافيائى نيمكره جنوبى، در فاصله ۲۲۰۰ كيلومترى Cape Town آغاز كردند. براى انجام اين پروژه عظيم، پژوهشگران ۹ هفته تمام، بر عرشه كشتى يخ شكن تحقيقاتى آلمان بسر بردند و به آزمايشات خود در جهت كاهش گاز گلخانه اى دى اكسيد كربن در جو زمين پرداختند. طى اين آزمايشها، دانشمندان مقدارى محلول اسيدى سولفات آهن در درون آب اطراف پروانه موتور كشتى خود وارد كردند. بدين ترتيب، كشتى يخ شكن ۱۲ هزار تنى ستاره قطبى، با هر چرخش پروانه موتور خود، اين كود شيميائى را در آب اقيانوس پخش كرد. فولكر اسمتاچك مسئول اجراى اين پروژه تحقيقاتى، در اين زمينه توضيح ميدهد:" بنابراين ما ۷ تن كود شيميائى را، در ۱۵۰ كيلومتر مربع پخش كرديم، يعنى تقريبآ دايره اى با شعاع ۱۵ كيلومتر، كه در آن جلبكها شروع به رشد كردند. در اين منطقه، ميشد مشاهده كرد كه، آب دريا به رنگ سبز درآمد و شمار جانوران نيز در آن رو به افزايش گذاشت." كود شيميائى سولفات آهن باعث شد، رشد جلبكهاى دريائى جهشى چشمگير داشته باشد. طى يك هفته، رشد جلبكها ۲ برابر و در ۳ هفته، پوشش جلبكى اين منطقه، ۵ برابر شد. اساس اين ايده، بسيار ساده است. دانشمندان زمين اقيانوس را با استفاده از كود شيميائى تقويت كرده و امكان رشد سريعتر جلبكها را، فراهم ميآورند. به اين ترتيب، ميزان گاز دى اكسيد كربن در آب اقيانوس، در اين محل كاهش داده ميشود. زمانيكه جلبكها رشد كرده و به سطح آب ميرسند، به جذب گاز دى اكسيد كربن هوا ميپردازند. با رشد پلانكتونها يا گياهان تك سلولى درون اقيانوس نيز، گاز دى اكسيد كربنى كه بصورت حل شده در آب وجود دارد، مورد مصرف قرار ميگيرد و مقدار مصرف شده، دوباره از طريق جو زمين جايگزين ميگردد. طبق محاسبات انجام شده، تا ۱۵ درصد ميزان گاز دى اكسيد كربن را،‌ ميتوان از طريق استفاده كود شيميائى در منطقه وسيعى از كف اقيانوس، كاهش داد. گياهان، كربن محيط خود را جذب ميكنند و حتى زمانيكه آنها پژمرده شده، به اعماق دريا سقوط كرده و از ميان ميروند نيز، كربن اتمسفر را، بطور دائم در خود نگاه ميدارند. رشد جلبكها، توده جانوران كوچك را به خود جلب ميكند و آنها به نوبه خود توجه حيوانات دريائى بزرگتر را بر ميانگيزند. اما استفاده از كود شيميائى در اعماق اقيانوسها، جنبه هاى مضرى را نيز، به همراه دارد. كود سولفات آهن، در واقع شكل انجماد يافته محلولهاى رقيق اسيديست، كه ريختن آنها در درياى شمال آلمان، طى سالهاى دهه ۸۰ با مخالفتهاى شديد سازمان طرفدار حفظ محيط زيست Greenpeace روبرو شد. بعلاوه منتقدان به اين اشاره ميكنند كه، هنگاميكه بخش بزرگترى از جلبكهاى توليد شده از طريق مصنوعى، غذاى پلانكتونها ميگردند، در مدتى نه چندان طولانى، با نابود شدن پيكر آنها، يا از طريق تنفس و دفع مواد، دى اكسيد كربن بار ديگر وارد جو زمين ميشود. اما بايد متذكر شويم كه، تصميمگيرى در زمينه استفاده از اين فن آورى، به اين زوديها امكان پذير نيست زيرا، تجزيه و تحليل و جمع بندى نتايج بدست آمده از آزمايشهاى انجام گرفته، ابتدا ۲ تا ۳ سال بطول خواهند انجاميد

http://www2.dw-world.de/persian/wirtschaft-wiss/Wissenschaft/1.153330.1.html

.