افزايش توفان در مناطق حاره

يافته هاي جديد تاثيرات گرمايش جهاني افزايش توفان در مناطق حاره معصومه صفايي

در واقع انرژي هاي جهاني با آمدن توفان هايي كه دقيقا با وضعيت دماي آبهاي مناطق حاره ارتباط دارند، در حال هدررفتن است. اين نوسانات بزرگ در دهه گذشته بي سابقه است كه البته باز مي گردد به مسئله گرمايش جهانيآيا شدت گرفتن توفان هاي سطح كره زمين هم حاصل گرمايش جهاني است؟متاسفانه يافته هاي جديد دانشمندان اين مسئله راكاملا تاييد مي كند. آنها مي گويند يافته هاي جديدهم غيرمنتظرانه است و هم هشداردهنده، چرا كه دانشمندان معتقدند كه اين گرمايش جهاني است كه حالا به شكل توفان بروز كرده و در آينده هم بيشتر و بيشتر خواهد شد. البته اين يافته ها به طور خاص، توفان ها و تندبادها را تنها نشانه گرمايش جهاني نمي داند؛ بررسي هاي اقليم شناسان از جمله كري امانوئل از انستيتو تكنولوژي ماساچوست نشان مي دهد كه منشا پيدايش اين توفان ها از دو منطقه اقيانوس آرام و اطلس است كه البته بايد به اين نكته توجه كرد كه توفان ها از سال 1970 در اين مناطق به طور مداوم و بشدت در حال افزايش هستند. شايد اين نرخ را بتوان 50درصد تخمين زد و البته اين روال به افزايش متوسط دماي پهنه اقيانوس ها كه اتفاقا با افزايش متوسط دماي هوا طي دوره هاي مشابه هم مطابقت دارد، اشاره مي كند.تام ناتسون، محقق هواشناس مي گويد: وقتي به يافته هايمان به صورت كلي نگاه مي كنيم بيشتر، جنبه اخطار دارند؛ اينها تغييرات بسيار عظيمي هستند. ناتسون كه هميشه نتيجه تحقيقاتش را خيلي راحت و با صراحت بيان مي كند، در لابراتوار اقيانوس و هواي ملي بخش مديريت ژئوفيزيك سيالات پويا در پريستون كار مي كند. امانوئل تحقيقات پايان نامه اش را به تجزيه و تحليل داده هاي جمع آوري شده از توفان هاي طبيعي با استفاده از مدل هاي كامپيوتري براي پيش بيني كردن رفتار توفان هاي آينده اختصاص داده است. طبق ارزيابي هاي انجام گرفته، قبل از انجام اين تحقيقات، بيشتر يافته ها بر اين مسئله تاكيد داشت كه سهم گرمايش جهاني در افزايش تندبادها بسيار ناچيز است. بيشتر اين پيش بيني ها مبني بر اين بود كه تا سال 2050 گرمايش جهاني در توفان هاي مناطق گرمسيري تغييرات فاحشي ايجاد نمي كند. بنابراين بعضي از دانشمندان با تاكيد بر يافته هاي قبلي و متد جديد امانوئل را زير سئوال مي برند. شايد اين محققان برخي توفان هاي شديد دهه هاي 1950 و 1960 را به حساب نمي آورند. ممكن است اين مسئله به خاطر عدم وجود جزئيات در دسترسي درباره اين توفان ها باشد. حالا ديگر محققان از متدهاي جديد براي تجزيه و تحليل آن توفان ها و توفان هايي كه به سال 1851 برمي گردد استفاده مي كنند.اگر توفان ها زودتر از موعد به وجود بيايند، قدرت تخريبشان خيلي بيشتر از حد انتظار خواهد بود. يافته هاي امانوئل درباره تاثيرات گرمايش جهاني بر آخرين توفان هاي مناطق حاره اصلا قابل انكار و چشم پوشي نيست. او مي گويد: من متقاعد نشده ام كه اينها همه اتفاقي باشد. كريستوفر لندسي، محقق ديگري كه در يك آزمايشگاه ديگر در ميامي كار مي كند و مدير تجزيه و تحليل توفان هاي تاريخي است، مي گويد: امانوئل درست مي گويد. يافته هاي من هم درباره يك جريان خيلي بزرگ كه حتي بزرگتر از خود علائم گرمايش جهاني است، اين مسئله را تاييد مي كند. اگر مشتاق به دانستن جزئيات يافته هاي امانوئل هستيد، اين مقاله به طور مفصل در شماره بعدي مجله Nature به چاپ مي رسد. بررسي تئوري ها و داده هاي كامپيوتري اينطور نشان مي دهد كه گرمايش جهاني به طور خاص بر افزايش توفان ها اثر دارد و يكي از دلائل آن، گرم تر شدن چهره اقيانوس ها به خاطر گرم ترشدن دماي كره زمين است. گرماي آب، انرژي لازم را براي شكل گرفتن توفان ها در سطح آب ها تامين مي كند. امانوئل در تحقيقات خود به بررسي آمار موجود از ماهواره هاي هواشناسي از سال 1950 روي اندازه گيري توفان ها مي پردازد. او با اين كار فهميد كه انرژي تجزيه شده در اين توفان ها از ميانه دهه 1970 در شمال دو اقيانوس اطلس و آرام افزايش پيدا كرده است. آمار ثبت شده از اقيانوس ها يك روند كاملا مشخص صعودي را نشان مي دهد؛ بخصوص در اقيانوس اطلس و جزاير كارائيب. البته اين آمار در اقيانوس شمالي بسيار متغير است. امانوئل مي گويد: با دقت روي داده هاي توفان ها، ما علائم بسياري مي توانيم مشاهده كنيم؛ در واقع انرژي هاي جهاني با آمدن توفان هايي كه دقيقا با وضعيت دماي آبهاي مناطق حاره ارتباط دارند، در حال هدررفتن است. اين نوسانات بزرگ در دهه گذشته بي سابقه است كه البته باز مي گردد به مسئله گرمايش جهاني. امسال اين اولين باري است كه ركوردي مبني بر شكل گرفتن توفاني با شدت 4 به ثبت رسيده است. توفان ها در يك مقياس شدت از يك تا پنج طبقه بندي مي شوند. در دهه گذشته بخش شمالي ايالات متحده به وسيله فعال ترين چرخه توفان در ركوردهاي ثبت شده، صدمات بسيار زيادي ديده است. فوركستر معتقد است كه اين جريانات توفاني تا 20سال يا شايد هم بيشتر ادامه پيدا مي كند. البته توفان ها در بعضي موارد بسيار طبيعي هستند و نمي توان همه توفان ها را حاصل تاثيرات گرمايش جهاني دانست؛ حتي بدون گرمايش جهاني هم بسياري از توفان ها براي جابه جا كردن غلظت نمك و دماي آب اقيانوس ها شكل مي گيرند. اين توفان ها جريانات دريايي را دستخوش تغيير قرار مي دهند و اين چرخه هر 40تا۶۰ سال يك بار تكرار مي شود.اما از سال 1970 به بعد، بر تعداد و شدت توفان ها افزوده شده كه صدمات و تلفات زيادي هم در برداشته است. اما آيا افزايش تلفات و صدمات به دليل شدت توفان هاست يا افزايش يا بهتر بگوييم انفجار جمعيت در طول سواحل؟ و اين مسئله اي است كه بسياري از محققان روي آن اتفاق نظر دارند. امانوئل مي گويد: صدمات و تلفاتي كه به واسطه شدت توفان ها به وجود آمده، ممكن است در آينده خيلي بيشتر از اينها باشد.منبع: نشنال جئوگرافيك